Badania słuchu w NZOZ PROMEDICA
Efektywność leczenia i protezowania narządu słuchu w dużej mierze zależy od prawidłowej i dokładnej diagnostyki. Główne cele badań słuchu to:
- diagnostyka chorób uszu,
- wykrycie niedosłuchu, rozpoznanie jego rodzaju i przyczyny,
- poszerzenie diagnostyki neurologicznej,
dlatego też kładziemy nacisk na rzetelne badania.
Tylko zestaw kilku badań pozwala na prawidłowe rozpoznanie miejsca uszkodzenia narządu słuchu, postawienie diagnozy, dostosowanie leczenia i/lub – jeśli to konieczne – dopasowania odpowiedniego aparatu słuchowego. Prawidłowa diagnostyka słuchu powinna składać się z kilku badań, które dzieli się na:
- subiektywne – wymagające aktywnej współpracy pacjenta (m.in.: audiometria tonalna, audiometria mowy, charakterystyka szumów usznych, badanie stroikami);
- obiektywne – wykorzystywane do wyznaczenia progu słyszenia u dzieci, osób nieprzytomnych i/lub jako potwierdzenie wyników subiektywnych, są to np. audiometria impedancyjna, otoemisja;
- progowe – pozwalają określić progowy poziom dźwięku, które pacjent słyszy; najczęściej wykonywane dla kilku częstotliwości (np. audiometria tonalna);
- nadprogowe – ich celem jest głównie określenie miejsca uszkodzenia słuchu, wykonywane powyżej progowego poziomu słyszenia (m.in. próba SISI, Fowlera).
Każdy test słuchu – subiektywny i obiektywny – należy poprzedzić badaniem otoskopowym, które polega na obejrzeniu przewodu słuchowego zewnętrznego oraz błony bębenkowej w powiększeniu za pomocą otoskopu. Pozwala ocenić m.in. czy w uchu nie ma ciała obcego lub zmian chorobowych.
Audiometria tonalna
Jest to najpopularniejsze audiometryczne, które pozwala wyznaczyć próg słyszenia, czyli najniższy poziom dźwięku, który osoba badana słyszy. Wymaga skupienia osoby badanej, ponieważ musi ona sygnalizować usłyszenie tonu (najczęściej przez podniesienie ręki czy naciśnięcie przycisku). Badanie przeprowadza się w kabinie ciszy. Wynik uzyskuje się w postaci wykresu, który protetyk słuchu zawsze omawia z Pacjentem.
Audiometria tonalna jest bezbolesna i można ją wykonać już od 6-7 r. ż. dziecka. Na podstawie wyniku różnicuje się wielkość niedosłuchu i jego rodzaj.
Częścią audiometrii tonalnej jest badanie UCL, które wyznacza próg niewygody, czyli takiego poziomu głośności dźwięku, który wywołuje dyskomfort pacjenta.
Audiometria mowy
Jest dopełnieniem audiometrii tonalnej. Przez słuchawki do uszu podawane są wyrazy na różnym poziomie głośności, a zadaniem pacjenta jest ich powtarzanie. Wyznaczona w ten sposób krzywa rozumienia mowy pokazuje procent poprawnie usłyszanych i zrozumianych słów. Jest to pomocne przy ocenie socjalnej wydolności słuchu, czyli zdolności osoby badanej do komunikacji z innymi ludźmi w sytuacjach codziennych, a ponadto ułatwia zróżnicowanie miejsca uszkodzenia narządu słuchu.
Audiometria impedancyjna
Do audiometrii impedancyjnej zalicza się badania: tympanometrię, pomiar odruchów z mięśnia strzemiączkowego i ocenę trąbki słuchowej.
Tympanometria polega na pomiarze podatności błony bębenkowej na zmiany ciśnienia i odruchów z mięśnia strzemiączkowego. Do zewnętrznego przewodu słuchowego wprowadzana jest sonda, która generuje cichy sygnał i zmiany ciśnienia w kanale słuchowym i rejestruje akustyczną falę powracającą, odbitą od błony bębenkowej. Badanie jest bezbolesne i nieinwazyjne, a w wyniku uzyskuje się tympanogram (przykładowe wyniki poniżej).
Tympanometria pozwala m.in. na ocenę stan ucha środkowego oraz łańcucha kosteczek słuchowych, a także na sprawdzenie obecności wysięku w uchu środkowym czy drożności drenu wentylacyjnego. Wskazaniem do badania są także przerost migdałków gardłowych i podniebiennych, powracające infekcje, wady wymowy czy chrapanie. Badanie to można wykonać u osób dorosłych i u dzieci powyżej 1 miesiąca życia.
Odruchy z mięśnia strzemiączkowego badane są podczas stymulacji narządu słuchu dźwiękami o częstotliwości 500, 1000, 2000 i 4000 Hz. Sonda rejestruje poziom ciśnienia (głośność) dźwięku, przy którym następuje odruch obronny układu słuchowego.
Drożność trąbki słuchowej bada się poprzez pomiar ciśnienia w uchu środkowym podczas: zatkania nosa i przełknięcia śliny, zatkania nosa i ust i wydychania powietrza.
Charakterystyka szumów usznych
Polega na zróżnicowaniu barwy i głośności przeszkadzających Pacjentom dźwięków słyszanych na co dzień.
Próby stroikowe
Jest to kilka prób (m.in. Webera, Rinnego, Schwabacha), które są wykonywane w Poradni Laryngologicznej. Stroik przykłada się w różne miejsca na głowie lub w okolice ucha w celu rozróżnienia niedosłuchu przewodzeniowego i odbiorczego, by wstępnie określić rodzaj i wielkość niedosłuchu i zaplanować dalszą diagnostykę.
Badania nadprogowe (m.in. próba SISI, Fowlera, Stengera) są badaniami, które pozwalają dokładnie określić miejsce uszkodzenia narządu słuchu. Każde z nich wymaga skupienia uwagi Pacjenta.
